Dag 3: A hike in Waterton National Park

Zondag 8 september

Rond 5u worden we wederom wakker. Veel te vroeg om op te staan, maar slapen lukt ons niet meer. Ik typ alvast het verslag van gisteren, terwijl Tom beslist om even naar buiten te gaan. Een goed uur later is Tom terug en hoor ik dat hij zelfs met de auto naar Prince Wales hotel is gereden. Het was nog niet volledig bewolkt en heeft de zonsopgang gezien en een heleboel herten. En blijkbaar waren er ook deze nacht nog veel sterren te zien, hoewel het bewolkt ging zijn.

Met kleine teleurstelling dat hij mij niet was komen halen om mee te gaan, ontbijten we nog op de kamer vooraleer ons vertrek naar onze gereserveerde bootovertocht. We worden verwacht om 8u50 en vertrekken te voet vanuit ons hotel rond 8u30. Een kleine 8 minuutjes wandelen en we zijn er. Hmm, dat zien er geen 12 personen uit om mee te gaan met de overzetboot. Het ziet er naar uit dat de boot zelfs vol gaat zitten. Om 8u50 worden we geroepen om plaats te nemen in de boot. Ja, de boot zit goed vol.

Stipt om 9u vertrekken we met de boot naar de andere kant van het meer. Het is een 15 minuten varen. Achter ons zit een jong Nederlands koppel, waar we even een praatje mee maken. Ondertussen worden een aantal veiligheidsregels afgesproken en zeer belangrijk het uur van terugkeer te respecteren. Er is slechts één boot die je komt ophalen en dat is om 17u30. Niet later en niet vroeger!

Aangekomen aan de start van de wandeling vertrekken we meteen aan een te hoog tempo. Het klimt behoorlijk snel en we laten de mensen voorbij gaan, die er als een speer van doorgaan. Het is bewolkt, maar droog en niet te warm. Toch moeten onze truien al snel uit, doordat het zo blijft klimmen. Vrees dat deze wandeling niet ideaal is om als eerste grote wandeling te doen. We zijn nog niet gewend aan de hoogte en ik voel mij opgejaagd door het volk en de tijdslimiet.

Er zijn stukken die wel zeer goed te doen zijn, maar dan begint het ineens te regenen. Ja, wie had er nu weer gezegd om de regenjas niet mee te pakken? Tom inderdaad, maar ook volgens het weerbericht ging het pas regenen vanaf 20u. We zijn dus de pineut!

Drup, drup en nog eens drup! Eerst miezer, dan regen en dan gieten. Een openlucht douche met uitzicht op bergen in de wolken heeft ook wel iets. We zetten verder door en zien enkele watervallen onderweg.

Uiteindelijk zijn we aan de switchback met vele losse stenen. En natuurlijk met de regen, ligt of ziet alles er super glad uit. Mentaal begint het zwaar te worden, maar ik wil doorzetten tot aan de Crypt Lake Tunnel.

Na nog een aantal klimmetjes zien we de Crypt Tunnel verschijnen. Oef, we zijn er bijna. Van hieruit begint het gevaarlijke werk, mentaal weliswaar. Het fysieke werk is voorbij, maar nu mag de angst niet overwinnen. 

Het eerste stuk is langs een smal pad tot aan de ladder komen en dit bij de rand van de afgrond.

Tom klimt naar boven, zodat hij mij kan optrekken aan het bovenste stuk van de ladder. Ik klim naar boven, maar dan begon ik mentaal door te draaien. De afstap van de trap naar de tunnel was te groot voor mij. Ik bedoel hierbij, ik zou erop geraken, maar de paniek om weer naar beneden te gaan, kroop in mijn hoofd. Een aantal mensen achter mij wouden mij helpen, dus heb ik een tweede keer geprobeerd. Helaas, mentaal kon ik niet meer en moest ik stoppen om nog verder te gaan. Tom is nog even door de tunnel gegaan, maar hij had er verder ook geen zin meer in.

Drama…

“We keren op het gemak terug, maar de teleurstelling is bij mij zeer groot. Kwam het door het gevoel van niet genoeg tijd te hebben? Het gevoel met een grote groep, die op het smalle stuk niet genoeg geduld gingen hebben met mij? Mijn evenwicht dat bij momenten echt niet goed is? Het gevoel dat ik iets niet afgewerkt hebt? Of het gevoel dat ik een mislukte hiker ben op deze berg? ☹

Zou ik de wandeling aan anderen aanraden? Eerlijk gezegd neen! We hebben al veel mooiere wandelingen gemaakt en die fysiek zwaarder zijn. Indien je houdt van adrenaline, is deze wandeling wel iets voor jou. Maar voor mooie uitzichten moet je hem zeker niet doen. De wandeling is zodanig overhyped, dat het zijn charme heeft verloren en eerder als een wedstrijd aanvoelt. Zo voelde het alleszinds voor mij aan. De teleurstelling van niet door de tunnel zelf te kunnen gaan, zal ik nog enkele dagen voor nodig moeten hebben om te verwerken. Zo slecht voel ik mij er van.”

Einde drama…

We wandelen aan een hoog tempo terug naar beneden, veel sneller dan verwacht. Tussendoor eten we nog een broodje en drinken water. 

Het is 14u45 eens we bij het beginpunt van de Hell Roaring Canyon toekomen. We wandelen op het gemak tot aan de Canyon, maar wederom komen er veel mensen met een verhoogd tempo aangestormd. Bij de Hell Roaring Falls blazen we even uit en hebben we een uitzicht op het Waterton Lake.

Al snel is het hier ook druk aan het worden en keren we terug naar het punt waar de boot ons komt ophalen. Het is nog maar 16u30, maar al velen zijn terug. Het is nog altijd aan het miezeren en het is ijskoud geworden. Pas om 17u30 zien we de boot toekomen en nemen plaats binnenin de boot.

Terug in Waterton wandelen we eerst naar ons hotel voor een warme douche. Kledij, kousen, schoenen, echt alles is nog nat van de vele regen tijdens de wandeling. We beslissen om nog te gaan eten bij Trappers Mountain Grill. We drinken elk een cocktail, weliswaar om mijn mislukking te vergeten en bestellen elk een hoofdgerecht. Tom kiest voor de brisket en ik voor de fish and chips (de zalm was op). Hierbij drink ik nog een cocktail en Tom een serieus biertje! Als afsluiter delen we nog een white chocolate blueberry cheesecake.

Rond 20u keren we terug naar het hotel. Waterton ziet er enorm verlaten uit. Het regent lichtjes en het voelt enorm koud buiten. Morgen gaat het nog slechter worden van temperatuur, vrees dat de winter in aankomst is. We kruipen wederom vroeg in bed en vallen al voor 21u in slaap.

Weer: bewolkt en regen, max. 16°C

Stappen: 35.328

Hike: 18 km

Wildlife: herten