Dag 21: In Loving Memory of A.D. - Grizzly Tour


Donderdag 26 september

In Loving Memory of A.D.


 “Sadly missed along life’s way,
quietly remembered every day…
No longer in our life to share,
but in our hearts, you’re always there.”


Net na middernacht krijgen we het zeer slechte nieuws dat Tom zijn papa overleden is aan de bijna drie jaar durende kanker. Nog tot kort kon hij nog altijd eten, maar ineens op een razend snel tempo is hij overleden. Al snel bellen we naar de Assistance wat onze mogelijkheden zijn. Het geplande vertrek is voor zondag, kunnen we nog een vlucht vroeger nemen of niet? Om morgen nog te vertrekken is onbegonnen werk, want aangezien we op Vancouver Island zitten, dienen we nog de ferry te nemen ook. De vlucht van vrijdag zit reeds vol, dus ten vroegste zaterdag is mogelijk. We weten niet goed wat te doen, maar de familie verstaat dat we het niet meer zien zitten om de vlucht van donderdag te halen. Rond 3u middernacht gaan we slapen, want Assistance gaat ons om 6u30 bellen voor verdere bijstandshulp.

Om 6u50 staan we op en ontvangen we geen telefoon. We beslissen om toch maar de Grizzly Tour te gaan doen, aangezien we ook niet weten of we het geld kunnen recupereren. Ondertussen mailen en bellen we nog met de familie om mee te beslissen in alle begrafeniszaken. Het voelt zo zwaar aan, maar om 7u40 vertrekken we naar de afspraakplaats bij Eagle Eye Adventures.


Wederom is de tour volgeboekt en zullen we met 12 personen in deze boot moeten plaatsnemen. Hun overdekte boot is sinds vorige week kapot gegaan. Warme en waterdichte kledij is dus een vereiste!


We nemen plaats achteraan in de boot, samen met nog een Nederlander. Er is nog een Nederlands, Duits, Engels koppel, twee jonge Belgische vrouwen en een enkele Engelse man aanwezig. Tom praat alvast met de Nederlander, waarvan er iets fout is gegaan met de reservering. Zijn vrouw ging normaal ook meegaan, maar er is slechts plaats voor 12 personen. Dus kon zij niet meegaan. Hij ging mee op tour inzake zijn job, zijnde een soort van adventure journalist.

Voor de zekerheid heb ik een anti-misselijkheidpilletje genomen en vertrekken we om 8u15 met een razendsnel tempo richting de Toba Inlet. Helaas is het water enorm wild, hoewel de zon straalt als nooit tevoren. Ik krijg dan ook ladingen en ladingen zoutwater over mij. Het water dringt zelfs door mijn waterpak, schoenen, kousen, broek, ondergoed, kortom alles is doorweekt. Tijdens de rit heb ik nauwelijks kunnen filmen of foto’s nemen. Bovendien zouden we langs zes walvissen gepasseerd hebben, maar die heb ik echter niet gezien. We zien ook talrijke watervallen de revue passeren, het voelt zowaar een beetje Jurassic Park – achtig aan. Eens we aankomen op onze bestemming, mogen we onze beschermingskledij laten drogen op de boot. Zal goed nodig zijn bij mij. Nog een feit, volgens de bootbestuurder, was het zijn ergste bootdag van het hele jaar. De golven waren dan ook zo hoog, dat hij zelfs schrik had dat we zouden omslaan. Het uitzicht is gelukkig prachtig hier, na zo een wilde bootrit.










De rit naar de beren is nog niet gedaan, want we moeten nog met dit busje naar de berenhutjes rijden.


Tijdens het wachten op onze gids, maken we even een praatje met het Duits koppel, twee jonge Belgische vrouwen en de Nederlander. Na een kleine 10 minuten komt onze gids aan, die hier ook woont en werkt met de grizzlyberen. We nemen vooraan plaats in de bus en rijden een kleine 10 minuten naar het eerste berenhutje. Al snel zien we onze eerste grizzly van de reis.






Om een lang verhaal kort te maken, rijden ze voor twee uur met je naar al hun berenhutjes waar er berenactiviteit te spotten is. Enkele observeerders laten dit weten aan de gids en die brengt ons dan naar de berenhut. Voorwaarde is wel om zo stil mogelijk te zijn en in alle veiligheid samen in groep terug te keren naar het busje. Eerlijk gezegd weten we niet hoeveel grizzly’s we hebben gezien, omdat we denken dat er een paar steeds terugkwamen. We hebben bovendien nog enkele herten en een Amerikaanse Zeearend gespot. Ondertussen zaten we met onze gedachten bij de familie en met herinneringen aan A.D. te denken.




























Rond 13u30 keren we met het busje terug naar onze boot. Hier eten we onze lunch bestaande uit een boterham, cake, appel, candybar, water en fruitsap. In de verte spotten we nog enkele zeehonden!


Na de lunch en een fijne babbel met de twee jonge Belgische vrouwen, springen we terug in ons beschermd pak voor een terugkeer met de boot. Hopelijk een droge rit deze keer, want mijn schoenen zijn nog steeds doorweekt. Deze keer neemt de bootbestuurder meer tijd voor het bezichtigen van de watervallen. We zien er zelfs eentje met een regenboog!









De bootbestuurder waarschuwt ons voor een nog slechter weertje dan deze ochtend. Hij vraagt of er rugzakken in het afdakje moeten. Tom, ik en het Duitse meisje geven onze rugzak af, zodat de cameraspullen droog blijven. Uiteindelijk krijg ik bijna geen water meer over mij. Als bonus van de bootbestuurder vaart hij met ons nog naar de plek waar een hele familie orka’s zijn gespot. Jeetje, zo dicht dat we gaan! Toch wel kwaad op mezelf dat ik mijn rugzak heb afgegeven en nu geen foto’s kan maken. Ik heb enkel mijn filmcamera bij de hand, maar uiteindelijk genieten we gewoon van het moment zonder foto’s te nemen. Het is sinds 2015 geleden dat we deze mooie dieren gezien hebben, maar nog nooit van zo dicht.

Van hieruit vaart hij in een rechte en droge lijn naar de haven van Campbell River. Ik was zelfs bijna ingedommeld, omdat het totaal niet zo erg was als deze ochtend. Terug in de haven, doen we onze pakken uit en zeggen iedereen een goeiedag. We rijden snel weer naar ons vakantiehuisje en bekijken de berichten inzake onze familie. De schoenen zetten we aan de haardvuur zodat deze kunnen drogen. Ondertussen heeft de assistance gebeld, maar dan wel pas om 8u45 en dan hadden we geen bereik. Mooie service hoor, want we hadden nogthans gezegd dat we nog een excursie hadden vanaf 8u15. Ze hebben na hun telefoontje een mail gestuurd, dat we moeten terugmailen. Tom mailt meteen naar het mailadres en ondertussen neem ik een bad. We beslissen om niet te gaan uiteten en Tom haalt nog een pasta voor elk. De pasta eten we op met de rosé wijn, die ik enkele dagen geleden gekocht had. Fruitig wijntje, maar wel straf van smaak. 


Daarna stel ik voor om zelf terug te bellen naar hun bijstandsnummer, want we krijgen geen reactie op de mail. We krijgen een meneer aan de lijn, maar die kan ons niet helpen aangezien het nu in België middernacht is. KLM kunnen ze pas in de ochtend bellen voor een vluchtwijziging. Hij stelt voor dat hij ons om 22u30 zal terugbellen. Om 21u45 ben ik gaan slapen, te veel wijn gedronken en kon mij niet meer wakker houden. Tom blijft op, zodat hij het telefoontje kan opnemen. Terwijl ik al lag te slapen, legt Tom nogmaals de situatie uit en gaan ze navragen of we op de vlucht van zaterdag nog mee kunnen. Ze beloven om na een half uur terug te contacteren. Dit doen ze wederom weer niet en pas om 3u middernacht kunnen ze geen garantie geven over de zitplaatsen. De vlucht zit volledig vol. Ons vertrek gaat dus zoals gepland, pas zondag doorgaan. Morgen zullen we wel nog enkele uitstappen doen om onze gedachten te kunnen verzetten, waaronder enkele watervallen.

Weer: een zonnige dag, 6 tot 16°C
Stappen: 13.872 (fitbit tilt geslaan in de boot)
Hike: geen
Wildlife: grizzly’s, walvissen, amerikaanse zeearend, zeehonden, orka’s

Reacties

  1. het verbaast me niet dat de assistance op niets trekt, besparingen maken het nog onmogelijk om degelijke hulp te vinden op iedere vlak...
    Je hebt dan toch een mooie dag gehad, weet dat pa dat ook wel zou gewild hebben...
    zo een pracht van een dieren, had ze wel dikker verwacht na de foto's van de grizzly's in yellowstone die enorm dik zijn. maar ze zijn toch zo mooi...
    je hebt ook geluk om die orkas te zien, droom ik ook van

    bedankt voor de bijdrage aan men pa alvast, echt

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De grizzly's zagen er inderdaad minder vol uit dan we zelf hadden verwacht, maar ik denk dat dit komt doordat ze steeds in de rivier zaten. De orka's waren totaal onverwachts een bonus. En diep vanbinnen weet ik dat pa hier ook van zou genoten hebben.

      Verwijderen
    2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

      Verwijderen
  2. Oh nee, wat een droevig nieuws...dat hoor je liever niet als je op vakantie bent natuurlijk! Mijn Innige Deelneming aan Tom met dit grote verlies en heel veel sterkte en moed toegewenst in deze moeilijke tijden! Probeer inderdaad wat uitstapjes te maken terwijl je hier bent om je gedachten wat te verzetten en denk vooral aan de mooie herinneringen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Ann, het hielp inderdaad wel om onze gedachten nog even te kunnen verzetten in Canada. Zeker met al de mooie natuur hier geeft dit zeker rust in het hoofd.

      Verwijderen
    2. En bedankt voor je steun Ann.

      Verwijderen

Een reactie posten