Dag 15: The Mountains are Calling and I must go

Vrijdag 20 september

De dag begint zeer vroeg voor ons. Om 5u45 loopt de wekker reeds af. Ik sta meteen op en ga mij klaar maken in de gedeelde badkamer van de B&B. Daarna maakt Tom hem klaar en om 6u20 staan we reeds buiten aan de auto. Michael Jackson zit terug op zijn plekje en zeg hem een welgemeende vaarwel. Ozzy zit helaas nog binnen ☹. Wat ga ik het hier missen, de diertjes, het prachtig huis en de omgeving. Met een gemengd gevoel verlaten we de B&B, richting Pemberton. 

Op dit uur is het goed mogelijk dat we nog een zwarte beer kunnen spotten. En ja, eens we in de woonwijk rijden, zie ik een zwarte beer op iemand zijn tuin rondlopen. We stoppen en we zien hem gewoon een grote vuilnisbak omver duwen. Hij stond volledig recht en nam een vuilniszak mee en liep er meteen mee weg. Het was niet ideaal om een foto te nemen, omdat hij continue bewoog en het nog te donker was.

Vervolgens rijden we verder en zien we rechts in de verte nog een zwarte beer. En Tom spot links nog een zwarte beer! Amai, drie beren zo kort op elkaar.

In Pemberton stoppen we nog voor een koffie. Deze nemen we mee in de auto voor onderweg uit te drinken. Aangekomen op de parking van de Rubble Creek Trailhead voor onze wandeling “Panorama Ridge Trail”, eten we nog ons ontbijt in de auto op. Er komen nog vele auto’s toe en het is nog maar 7u40 in de ochtend. Om 8u05 maken we ons klaar voor de start van een volledige dagwandeling!

De wandeling start met een klim van 6 km met switchbacks. We nemen een rustig tempo, want na de klim is de wandeling nog niet gedaan. Mijn benen willen goed mee, maar mijn nek niet. Heb sinds gisteren een peesontsteking aan de rechterkant van mijn nek/schouder. Met mijn rugzak doet dit enorm pijn. Maar ik zet door en overhaast mij gewoon niet.

Elke kilometer staat er een bordje en hoogteverschil. Eens we de zes kilometer hebben bereikt is er een splitsing. Er staat ook een toilet, the old fashion way 😉. Na een plaspauze zetten we de wandeling verder naar links richting de Taylor Meadows (vallei). De meeste wandelaars gaan rechtdoor en keren terug langs de weg dat wij eerst gaan doen. Wij klimmen nog een stukje door en komen bij de kampeerplek terecht. Er zitten bovendien meerdere bossneeuwhoenen.

We wandelen nog een stukje door tot we in de volledige open vallei zitten. De wolken hangen nog laag en het geeft wel een grillig sfeertje. Ideaal om een vroege lunch te eten. We eten elk een chicken wrap en genieten van de stilte rondom ons.

Er komen nog twee wandelaars van de andere kant toe en vragen of de zichtbaarheid wel de moeite is. Volgens hen is het een eindje verder volledig aan het opklaren en zie je alle bergen. 😊 Ok, dan moeten we volhouden en we zetten onze tocht verder. Het klimt nog steeds, maar in mindere mate. We passeren verschillende kleine watervalletjes langs het wandelpad en zien inderdaad de wolken verschuiven naar een blauwere hemel. Wow!

Uiteindelijk komen we bij een volgende splitsing, de Black Tusk Junction. Hier wandelen we verder richting de Panorama Ridge Junction. De uitzichten blijven ons verbazen.

Vervolgens komen we aan bij de Panorama Ridge Junction waar we links een uitzicht hebben van Helm Lake.

Wij wandelen verder langs de route tot de Panorama Ridge waar we eerst een klein stukje tussen kleine bomen wandelen. Al snel zien we twee marmotten verschijnen! Yes, nog een dier, die we van de lijst kunnen schrappen.

We wandelen verder naar boven, maar de klim wordt zwaarder en zwaarder. We zien terug twee marmotten langs de weg.

Uiteindelijk komen we langs de losliggende stenen. Hier moeten we goed kijken waar het wandelpad zich bevindt. Er zijn wel markeringen waarop we ons kunnen focussen. Helaas hangt er een wolk over het wandelpad en verdwijnen we in de wolken.

De wolken schuiven ook snel en na enkele minuten hebben we reeds een spectaculair uitzicht op de Black Tusk, Helm Lake en de bergen rondom ons.

We klimmen verder op de rotsen, waar we toch wel moeten opletten. Maar de uitzichten blijven ons verbazen. Een perfecte mooie dag voor deze wandeling!

Het is bijna 16u, dus tijd om terug te keren. We wandelen terug naar beneden met prachtige uitzichten.

Bij de Panorama Ridge Junction, gaan we deze keer naar links, richting Garibaldi Lake. Er loopt nog een koppel voor ons in de verte, waarvan Tom ziet dat ze naar iets aan het wijzen zijn. Aangekomen op hetzelfde punt, ziet Tom dat er een zwarte beer rondloopt. We proberen enkele foto’s te nemen, want de beer zit echt wel ver en continue te wandelen en te zoeken achter eten. Het is al sinds 2015 geleden, dat we nog eens een beer hebben gezien op een wandeling. We genieten dan ook op veilige afstand van dit moment.

Maar door het beertje moeten we nu snel tempo maken naar het Garibaldi Lake. Het is nog een aantal kilometers wandelen, eens we bij het meer arriveren. We hebben helaas geen tijd meer om nog een klein stukje rond het meer te wandelen.

Eens de foto’s zijn genomen, zetten we nogmaals een versnelling hoger om tot de parking te geraken. Hoewel we er op voorzien zijn, dat we deze wandeling nog een stukje in het donker zullen wandelen. Het is sowieso traditie, dat we elk jaar een wandeling eindigen in het donker.

We zijn niet alleen op de wandeling, want nog een aantal groepen zijn nog stevig aan het doorstappen richting de parking. Maar ook andersom, zijn de kampeerders de weg nog richting de camping aan het afleggen. Uiteindelijk wandelen we de laatste halve kilometer met een zaklamp, want met de scherpe stenen op het wandelpad, hadden we geen keuze meer. Tijd van de aankomst 19u57! Wisseling van de schoenen, rugzak uit, nek nog even draaien en we vertrekken met de auto om 20u05.

Van hieruit rijden we naar Whistler, waar we een appartement hebben voor één nacht. We checken in en beslissen om toch maar 20 CAD te betalen voor de parking. Het is gemakkelijker en veiliger voor onze koffers, aangezien we enkel de handbagage meenemen. Aangekomen in de kamer, zijn we versteld van de mooie ruimte. Jammer, dat we maar voor één nacht hier verblijven.

We hebben honger en gaan eten bij de Old Spaghetti Factory. Onze favoriete plaats om te gaan eten in Canada. We krijgen een gewone tafel, geen zitbank, in het midden. Onze serveerster komt en vragen of we geen andere plek kunnen krijgen, want hier is het nogal druk. We mogen aan de zijkant zitten, wat echt wel beter is. Ons gezicht voelt ook zo warm aan, we zijn beiden een beetje verbrand vanop de wandeling. Tijd om iets verfrissends te drinken, aha de Cookies ’n Cream hebben ze nog. Maar volgens de serveerster maken ze deze niet meer. Pfft, wat een teleurstelling! We kiezen dan voor een andere cocktail, die toch wel te zoet was. We eten als voorgerecht een soep, hoofgerecht een pasta en als dessert een ijsje.

We praten nog even met de serveerster, die overigens van Engeland afkomstig is. Ze verblijft hier voor een jaar, werken en genieten van Canada. We betalen en gaan terug naar het hotel, want we zijn doodop. The Old Spaghetti Factory, was wel nog goed, maar toch niet meer het niveau zoals drie jaar geleden. Terug in het appartement, douchen we en kijken nog naar Commando. De blog doe ik morgenochtend wel, veel te moe om mij nog te concentreren.

Uiteindelijk zijn we na een half uur toch maar gaan slapen. Sorry, Arnold! Morgen rijden we alweer naar een nieuwe bestemming!  

Weer: zonnig en wolken, 7 tot 16°C

Stappen: 50.382

Hike: 32 km

Wildlife: 4 zwarte beren, 4 marmotten, 6 bossneeuwhoenen, eekhoorns